امامزاده علیّ بن جعفر (علیهما السّلام)، بخش 1

1. کوچک‌ترین پسر حضرت امام جعفر صادق ـ سلام الله تعالی علیه. ـ بود (سبزپوشان، ص 158).

2. معتقد به امامت پدرش، برادرش (حضرت امام کاظم)، برادرزاده‌اش (حضرت امام رضا)، نوه‌ی برادرش (حضرت امام جواد) و پسر ایشان (حضرت امام هادی) ـ سلام الله تعالی علیهم ـ (ر.ک: همان، ص 165، 171، 176 و پس از آن، و ص 186) بود و این یعنی: تسلیم کامل در برابر امامت.

3. راوی نقل کرده است که من دو سال در نزد او بودم و هر حدیثی را که او از امام کاظم ـ علیه السّلام. ـ شنیده بود و نقل می‌کرد، می‌نوشتم.

     روزی در مسجدالنّبی ـ صلّی الله علیه و اله و سلّم. ـ در محضرش نشسته بودم که امام جواد ـ علیه السّلام. ـ وارد شد.

     او برجست و بدون کفش و عبا، نزد آن حضرت رفت، دست ایشان را بوسید و احترام کرد.

امام جواد ـ علیه السّلام. ـ به او فرمود: «ای عمو! بنشین. خدا بر تو رحمت کند.» او گفت: «آقای من! چگونه من بنشینم؛ در حالی که شما ایستاده‌اید؟»

     هنگامی که [صحبت آنان پایان یافت و] علیّ بن جعفر به جایگاهش برگشت، اصحابش او را سرزنش کردند و گفتند: «شما، با این که عموی پدر او هستید، این‌چنین [فروتنانه] با او رفتار می‌کنید؟»

     او ریشش را با دست گرفت و گفت: «خاموش باشید! اگر خداوند عزیز و جلیل، [صاحب] این ریش را شایسته‌[ی امامت] ندانست و این کودک را شایسته دانست و به او چنین مقامی داد، من فضیلت او را انکار کنم؟ پناه بر خدا از سخن شما! من بنده‌ی او هستم!» (همان، ص 177 و 178).

کانال بِنیسی‌ها (عالم عارف: حضرت استاد بنیسی؛ و فرزندشان: حاج‌آقا بنیسی) در پیام‌رسان‌های ایتا، اینستاگرام، روبیکا و سروش: @benisiha_ir.